Zaterdag 9 september vond PopMonument Festival plaats op diverse (monumentale) locaties in Bergen op Zoom. Bart Weijts was erbij en maakte een verslag van wat hij zag.
PopMonument 2017: Een liggende ovatie
Door: Bart Weijts
Het is zaterdag 9 September. De dag van Popmonument! Yes! De dag van live muziek op bijzondere plekken. Ik heb er zin in! We hebben er zin in! Een breed aanbod, groot programma en de dag van keuzestress. Om de keuzestress enigszins in de kiem te smoren gaan we vooraf keuzes maken. In de vroege middagzon pakken we het blokkenschema erbij en zetten kruisjes bij de acts die we willen zien en de locaties die we willen bezoeken. Na wat concessies, scheve mondhoeken en voor-wat-hoort-wat handshakes rolt er een prachtige route uit. Met hier en daar een kleine overlap waardoor we soms een begin missen, alleen het slotstuk zien en zelfs nog een last minute wijziging kan plaatsvinden.
Het is half vier en we lopen richting de Blokstallen. De expositie “Weerkamer” is de aftrap van onze dag Popmonument. De vijf opgestelde schermen laten je de wereld van de weervisserij in stappen. Het kleine zitgedeelte zorgt ervoor dat je eenvoudig rond kunt kijken. Interessant om door vijf verschillende lenzen het beroep in beeld te zien. Waar de een inzoomt op het product onderwater, speelt de ander met animaties door het beeld. Een ander brengt het op een wat duistere manier in beeld door de weervisser constant onherkenbaar in beeld te brengen terwijl hij hout sprokkelt en zijn weer bouwt. En er schieten beelden voorbij van de reis naar de weren en een serene indruk van het water wordt regelmatig in beeld gebracht. Van een van de video’s hoor je het geluid waardoor je een beetje gedesoriënteerd raakt. Knap werk om op deze manier dit bijzondere beroep weer te geven.
Het is belangrijk om tijdens Popmonument te genieten van het buiten zijn. Het onderweg zijn. Buiten, maar toch ook vooral binnen in de bijzondere locaties. We begeven ons richting de grote markt om in de late middagzon iets te drinken en ons programma nog eens onder de loep te nemen. Het blijft een onderwerp van gesprek, ook tijdens het avondeten op het terras. In het Bourgondische Bergen op Zoom moet je natuurlijk wel gebruik maken van de kans op een complete dag. Eten, drinken en live muziek. Waar we het snel over eens zijn is dat we starten bij het begin.
De muzikale aftrap van Popmonument wordt gedaan door Ozark Henry. Dat de West-Vlaming een wellustig reiziger is zie je terug in zijn kledij: blote voeten en wijde broek. Geen poespas. Hij neemt plaats achter de vleugel en toont met gepaste trots zijn kleine keyboard wat tijdens zijn nummers goed van pas komt. Ooit had Ozark Henry zich voorgenomen om iedere dag een liedje te maken. Of dat gelukt is valt niet te controleren, maar dat hij live goed kan experimenteren met de gevoelige vleugel en de elektronische beats heeft vast een oorsprong. Van kleine ingepakte nummers pakte Ozark bombastisch uit en heeft hij ons geen seconde verveeld. De muziek was wellicht te weinig dansbaar wanneer je stond, maar zeker veel te dansbaar om stil te zitten in je stoel.
Iets voor het einde verlieten we de zaal om naar de lichtshow in de Grebbe te gaan. Daar eenmaal aangekomen werden we met een briefje doorverwezen naar een alternatieve locatie. Verrassing, ja. Domper, nee. Er was die dag te veel regen gevallen waardoor er water in de Grebbe stond. In de kelder van La Pucelle werden we een warm welkom geheten door Peter Janssen (mede namens Mo Rooneh). Samen hebben zij een bijzondere ervaring in elkaar gezet: Expeditie Bowel. Tijdens de uitleg aan de ongeveer 25 aanwezigen werd uitgelegd dat de kelder vroeger diende als keuken van de markiezen en dat het een unieke samenloop van omstandigheden was dat we nu juist daar terecht zijn gekomen. Plots werd iedereen door het verzoek van Peter volledig uit zijn eigen comfortzone gehaald. Want… Het visuele effect speelt zich op het plafond af, dus werd iedereen verzocht om van zijn zittende houding, een liggende te maken. En binnen no-time lag de vloer in de kelder van La Pucelle vol met mensen met een hoofdtelefoon op. Ondanks de 25 personen ging je door deze houding visueel en auditief opgezogen door hetgeen zich in de kelder afspeelde. Dit was een geweldige 20 minuten en voor het eerst in mijn leven heb ik in plaats van een staande – een ‘liggende ovatie’ gegeven. Hier kom je voor! Een complete verrassing, een unieke ervaring op een bijzondere plek.
Terwijl we de indrukken van deze intens beleefde expeditie nog aan het verwerken zijn verdwalen we in de bibliotheek. Van de donkere ingang lopen we in de verlichte ruimte met rijen vol boekenkasten. Via een gerichte tip belanden we op de zolder om het intieme akoestische optreden te zien van Wanthanee.
De ruimte is beperkt en ligt bezaaid met zitkussens en een rij met stoeltjes. De verlegen ogende Wanthanee stapt met haar gitaar naar de microfoon en heet iedereen met een kort “Welkom” welkom. De enige instrumenten die ze tot haar beschikking heeft zijn haar gitaar en bijzonder zachte en zuivere stem. Zodra de (in Thailand geboren) schone haar noten speelt verandert haar blik van verlegen naar zelfverzekerd en uitdagend. En het geluid is adembenemend. De vooraf aangekondigde vergelijking met London Grammar is niet gelogen. Elk nummer wordt kort ingeleid met een aanleiding van het liedje. Zo zingt ze over oude liefde, huidige liefde en over haar moeder. Hierdoor komen de liedjes nog persoonlijker over. En met de veelzijdigheid van deze stem (breekbaar vs krachtig, fragiel vs zelfverzekerd en timide vs volle gas) kijk ik uit naar haar eerste album. En mocht Wanthanee mijn vriendin geweest zijn, dan mocht ze mij iedere avond in slaap zingen met haar engelenstem.
De trap aflopend besefte we ons dat we al een tijdje niets hadden gedronken. Dat kan niet de bedoeling zijn, dus we passen onze route aan naar een optreden waarbij we ook iets kunnen drinken. We skippen hierdoor Rosemary & Garlic in de St. Gertrudiskerk en zetten onze looppas in richting de Kroon. Daar spelen een paar jonge gasten uit Antwerpen.
We vallen binnen terwijl ze aan het spelen zijn. Bestellen een drankje en zien vijf jonge gasten staan. Zo uit de late 70’s of begin 80’s gestapt. Zorgvuldig onverzorgde haardossen, hier en daar een verdwaald snorretje maar een outfit dat past bij het geluid dat ze maken. Tin Fingers heeft een melancholisch geluid met een verslavend pingeltje wat je naar meer doet snakken. De synth vult de lege ruimtes heerlijk op en de, van postuur kleine kerels, gaan op in hun muziek. Ze voelen hem, ze beleven het en delen het. Het weinige publiek kijkt geboeid naar de muzikanten die er een goede set van maakten. Tijdens Tin Fingers worden we enthousiast aangesproken over een optreden dat we moeten zien in het Provoosthuis.
Voorzien van een nieuwe indruk en geleste dorst banen we ons een weg naar deze volgende locatie. Hier spelen de Utrechtenaren van 45acidbabies. We weten in de afgeladen tent nog een plekje achterin te vinden. Het is pompen geblazen. Er wordt flink gas gegeven. De stoom blaast letterlijk van de mensen af. Dit groepje speelt electro garagepunk. En dat doen ze met overtuiging. Het publiek gelooft er ook in en doet er alles aan om te laten zien dat ze het naar hun zin hebben. Ik denk dat er voor het eerst in het bestaan van het Provoosthuis ‘gecrowdsurft’ is binnen. Zo’n feestje zie je vaak in de grote steden, maar past prima in Bergen op Zoom thuis. Terwijl ze de Bergenaren nog even teasen met hun bezoekje aan de Bergse Vastenavond leggen ze een fundament voor een volgend feestje.
Om even op adem te komen is er een perfecte pauze mogelijk in de bar van het Markiezenhof. Daar heeft zich al een flinke meute verzameld voor een van de grotere namen tijdens Popmonument, namelijk J. Bernardt. De man behoeft geen introductie en de verwachtingen zijn hoog. Het kleine podium in de binnenplaats van het Markiezenhof is een prachtige plek voor dit optreden. De tent tegen de verwachte regen is het enige minpuntje, maar maakt het ook wel weer wat intiemer. De bewegingen van zanger Jinte zijn van een hoog niveau. Het is een showman pur sang en hij gebruikt het gehele podium. Zijn inmiddels bekende nummers doen het goed bij het publiek. Er wordt goed gedanst, gedronken en meegezongen. De avond eindigt met een zanger die zijn publiek overstijgt door op de balustrade te klimmen, daar even de volle aandacht te pakken en vervolgens dwars door het publiek heen gaat. Dit maakt het optreden nog geslaagder en veel blije gezichten bevestigen dat. Het was niet het meest bijzondere optreden, maar succesvol des te meer.
Terwijl we onderweg zijn naar de dj set van de legendarische Maxi Jazz proberen we nog een glimp op te vangen van een overvolle Les Vedettes. Daar staat Kubilay Kaya bijgestaan door de heren van Duke John zijn nieuwe liedjes ten gehore te brengen. Vanwege de rij spurten wij voorts richting Gebouw-T.
Bij binnenkomst hoor ik links en rechts wat mensen mopperen over de set die Maxi Jazz speelt. Ik lever mijn jas in bij de garderobe en wil dit dan graag met eigen ogen en oren aanschouwen. Gebouw-T is omgetoverd tot een ware danstempel. Het doet niet onder voor een ‘Noodlanding’ in Paradiso op donderdagavond. Kneiters van toen, hiphop en soul met funk vliegen voorbij. Nu zal niet elke overgang even vlekkeloos zijn gegaan, maar hij kent zijn klassiekers. En de mensen die kwamen voor een optreden van Faithless kwamen inderdaad van een koude kermis thuis. Althans, het grootste gedeelte van de avond. Het dak ging eraf toen hij wel zijn Faithless roots de vrije loop liet en daarmee was het een kroon op de avond van Popmonument.
Naar de garderobe om onze jassen op te halen, de donkere nacht in, aftellend naar een volgende editie van Popmonument. Het was een prachtige editie.
Vluchtige beoordeling:
Publiek: jong en oud door elkaar en vooral belangstellend
Locaties: prachtige locaties, ben benieuwd naar volgend jaar qua “nieuwe” monumenten
Meest verrassende act: Expeditie Bowel
Grootste glimlach: liggende ovatie
Cijfer: Dikke 8,5
______
OVER BART
Hallo. Bart hier. Recensies schrijven voor Gebouw-T is voor mij de ideale hobby. Nieuwe muziek ontdekken via Spotify, optredens live aanschouwen en rondstruinen op festivals op zoek naar nieuwe bandjes. Jeetje man. En daar nog over mogen schrijven ook! Heerlijk! En dit enthousiasme ga ik met jullie delen!
Wat ik luister? Alles wat los en vast zit. Variërend van de cello van Yo-Yo Ma tot de electrobeats van Dr. Lectroluv. De stonerrock van Queens of the Stone age vs. de breekbare stem van Elena Tonra. En feestjes worden in mijn wereld gebouwd door Gogol Bordello én De Jeugd van Tegenwoordig.